01. Prolog.

Rok 2011.  

{ Linkin Park - Somewhere I belong }

    Nie wiem, co tutaj robię. Wokół mnie tysiące kibiców. Matki z dziećmi, nastolatki, starsi ludzie. Widać, że kochają ten sport. Uśmiech ludzi tutaj zgromadzonych jest bezcenny. Czemu ja nie mogę dostrzec czegoś niezwykłego w tej dyscyplinie? Albo po prostu nie chcę – to najlepsza odpowiedź. Trzymam w ręce notatnik i długopis. Na mojej szyi znajduje się nowa lustrzanka. Próbuję uchwycić każdy ruch zawodnika, jednak chcę oddać na zdjęciu to, co naprawdę siatkarz czuje na parkiecie. To właśnie oni chcą pokazać, że są czegoś warci. Robią to dla kraju, ale również pragną udowodnić, że gra w siatkówkę, to nie jest ich zwykłe hobby. To ich życie oraz poświęcenie dla rodziny. Tysiące wyrzeczeń, nieprzespanych godzin po to, aby najbliżsi byli z nich dumni. Czasami jednak żałuję, że muszę się temu wszystkiemu przyglądać. Jeden dzień wywrócił moje spokojne życie do góry nogami. Zwyczajna dziewczyna poznaje jednego człowieka, który wprowadza ją w wielki świat. Teraz nasuwa mi się pytanie – Czy było warto?

     Przygryzam nerwowo paznokcie. To co zrobiłam, było złe. Nie mogłam tego zrobić. Nie jemu. Prawdopodobnie od nienawiści do miłości dzieli tylko jeden krok, a co jeśli rzeczywiście poszłam za daleko...Chore, nienormalne uczucie. Nie wiem, co on tak naprawdę czuje. Nie odzywa się. Ukradkiem spogląda w tył. Ujrzał mnie. Serce zaczęło mi bić jak oszalałe. Kropelki potu pojawiły się na moim czole. Uzależniłam się od jego osoby. Nie powinnam o nim myśleć. Obiecałam to sobie, że nigdy w życiu nie będę mieć z nim nic wspólnego. Nigdy. Poza tym on mnie nie kocha. Ja jego też, więc dlaczego mnie do niego ciągnie? To co zrobił dla mnie, było wielkie. Nie jestem w stanie mu podziękować. Wiem, że to egoistyczne, ale kiedy spojrzę mu w oczy, poczuję się tak jak kilkanaście godzin temu

     „Chcesz tego?” - pierwsza łza. „Jesteś niesamowita” - druga łza. „Żałuję tego” - uczucie nie do opisania. Przecież każde jego stwierdzenie było nielogiczne. Próbowałam rozwikłać w co on się tak naprawdę bawił. Byłam głupia. Mogłam zaprzeczyć, uciec. Coś mnie jednak tam trzymało. Kiedy mnie dotknął, poczułam jak dreszcze przechodzą całe moje ciało. Nie mogę na niego patrzyć. Brzydzę się go. Czuję wstręt przez to, co zrobił. Rozpieprzył całe moje życie. Ale nie mogę się tak po prostu poddać. Dokończę to, co zaczęłam.  

Wiem, że bardzo krótki prolog, ale stwierdziłam, że nie chcę streszczać tutaj całej historii. Dlatego też, zamieszczam mały fragment, który będzie wstępem do całej opowieści. Na wstępie uprzedzam, że nie umiem pisać, ale lubię to robić. Zapraszam też na inne blogi: a-minute-without-you.blogspot.com ; fight-for-your--dream.blogspot.com  :)